A evolución da matriz de varrido electrónico pasivo (PESA) á matriz de varrido electrónico activo (AESA) representa o avance máis significativo na tecnoloxía de radar moderna. Aínda que ambos sistemas utilizan a dirección electrónica do feixe, as súas arquitecturas fundamentais difiren drasticamente, o que leva a diferenzas substanciais no rendemento.
Nos sistemas PESA, unha única unidade transmisora/receptora alimenta unha rede de cambiadores de fase que controlan o patrón de radiación dos elementos pasivos da antena. Este deseño impón limitacións na resistencia á interferencia e na axilidade do feixe. Pola contra, o radar AESA incorpora centos ou miles de módulos individuais de transmisión/recepción, cada un co seu propio control de fase e amplitude. Esta arquitectura distribuída permite capacidades revolucionarias, como o seguimento simultáneo de varios obxectivos, a formación de feixe adaptativa e contramedidas electrónicas significativamente melloradas.
Os propios elementos da antena evolucionaron xunto con estes sistemas.Antenas planares, cos seus deseños de baixo perfil e produción en masa, convertéronse na opción preferida para sistemas AESA que requiren instalacións compactas e conformais. Mentres tanto, as antenas de corno cónico ODM seguen a desempeñar funcións críticas en aplicacións especializadas onde os seus patróns simétricos e amplos
Os sistemas AESA modernos combinan con frecuencia ambas as tecnoloxías, integrando matrices planares para as principais funcións de dixitalización con fontes de alimentación de bucina cónica para unha cobertura especializada. Esta abordaxe híbrida demostra como o deseño de antenas de microondas se volveu cada vez máis sofisticado para satisfacer diversos requisitos operativos en aplicacións militares, aeronáuticas e meteorolóxicas.
Para saber máis sobre antenas, visita:
Data de publicación: 29 de outubro de 2025
